درمان زخم دیابت با لارو مگس ؛ بازگشت به یک روش علمی کهن
درمان زخم‌های دیابتی گاهی نیازمند بهره‌گیری از روش‌هایی‌ست که در نگاه نخست عجیب به نظر می‌رسند؛ یکی از این روش‌ها، استفاده از لارو مگس است که امروزه با عنوان علمی « لاروتراپی » شناخته می‌شود. این شیوه، برخلاف تصور رایج، روشی کاملاً علمی و تأییدشده است که در درمان برخی از زخم‌های مزمن، به‌ویژه زخم دیابت، نقش مؤثری ایفا می‌کند.
در این روش، از لاروهای سترون نوع خاصی از مگس (معمولاً Lucilia sericata) استفاده می‌شود. این لاروها، پس از قرار گرفتن روی زخم، با ترشح آنزیم‌هایی ملایم، بافت‌های مرده و عفونی را بدون آسیب به بافت‌های سالم تجزیه می‌کنند و در عین حال با ضدعفونی طبیعی محیط زخم، زمینه بهبود را فراهم می‌سازند. برخلاف بسیاری از روش‌های مرسوم که ممکن است تنها لایه‌ای از بافت را حذف کنند، لاروتراپی پاک‌سازی دقیقی از زخم انجام می‌دهد و گاهی در زخم‌هایی که به درمان‌های دیگر پاسخ نداده‌اند، نتایج چشمگیری ارائه می‌دهد.
از دیگر مزایای این روش، می‌توان به کاهش بار میکروبی زخم، تحریک تشکیل بافت گرانوله، و حتی صرفه‌جویی در زمان درمان اشاره کرد. البته، اجرای این روش نیازمند نظارت کامل توسط تیم درمانی مجرب و در شرایط کاملاً کنترل‌شده است. لاروها باید از مراکز بهداشتی معتبر تهیه شده و به‌صورت استریل روی زخم قرار گیرند؛ چرا که هرگونه آلودگی یا استفاده‌ی ناصحیح می‌تواند روند درمان را مختل کند.
درمان زخم دیابت با لارو مگس ، گرچه هنوز برای برخی بیماران ناشناخته یا نگران‌کننده است، اما در مراکز تخصصی زخم، به‌ویژه برای زخم‌هایی که درگیر بافت مرده و عفونت‌های مزمن‌اند، می‌تواند یکی از گزینه‌های مؤثر و هوشمندانه باشد. آینده‌ی پزشکی زخم، در گرو درک بهتر همین روش‌های ترکیبی‌ست؛ پیوند دانش نوین با تجربه‌های دقیق گذشته.
